من اسير بودنم ميان اين همه نبودِ پر دليل
من اسير خاک و باد و آب و آتش و دو چيز بي‌نشان
من اسير اين اتاقِ تنگ و تار بي‌صفاي پنجره
من اسير اين هزار توي پرخم و تهي و زرق و برق خود گرفته
بر مقابل نگاه دلفريب مردمي نشسته در کنار جوي
لحظه‌هاي رفتنيِ باغ‌هاي سيب سرخ آسمانيم و
بال بي توان من براي رفتن و زبان من براي گفتن زبانِ حال
چشم‌هاي پر فروغ او تهي و خانه‌ام تهي و دل تهي و لب تهي و
واي از اين اسيريِ نبودني ترين و بودني‌ترين تهي