سلام...وقتي آدم غمي تو دلش ميفته يا اندوه بزرگي تو قلبشه شبيه داغي بزرگ ...آهان..يه معناي داغ همون مُهره...و اينجوري خداوند به دل بعضي آدما مهر مخصوص خودش رو ميزنه..آدمايي که قلبشون مهر خداوند رو خورده اشکهاشون بوي حاجتهاي دنيا رو نميده ..اشکهاشون بوي العفو ميده...گاهي گلايه ميکنم ..از تنهايي..از اينهمه تنهايي...چون اکثر ما آدمها خدا رو توي همين خيابونهاي شلوغ گم ميکنيم...هر آدمي که خداوند رو گم کرده ميتونه توي سجده هاي پدر و چادر نماز مادرش پيداش کنه...اما دوباره تو خيابونها گمش ميکنه...خرمشهر را خداوند آزاد کرد ولي قرار نبود توي خيابانهاي تهران فراموش بشه.حالم خيلي بده..خيلي بد..در مورد دختر کوچک مش لطفعلي چيزي نميشه گفت..کاري نميشه کرد...ترک مورب روحم هر روز عميق و عميق تر از قبل ميشه...اونقدر که ته قلبم احساس خلا ميکنم...احساس خالي بودن ...آره ..آره..بردمش شنا...اين بزرگترين قرار عالم بود که بايد بهمش نميزدم