در جواب يکي از کامنت هاتون خوندم که نوشته بودين کم حرف شدين..نوشته بودين مي ترسين به سکوت مطلق برسيد..
مي خوام بگم وقتي شاعر شديد...(البته شعر نه به معناي معمول ؛منظورم نوع نگاه متفاوت به پديده هاست.)..وقتي شاعر شديد و درواقع انتخاب شديد تا به دنيا جور ديگه نگاه کنيد اصلا از اين جور حس و حال هاي متفاوت و گاهي متضاد که گاه و بي گاه به سراغتون مياد نترسيد...اين اقتضاي هنر و شعره...
سکوت حتي از نوع مطلقش،اصلا اتفاق بدي نيست.يه مرحله از پوست اندازي روحه..به جاي اينکه نگرانش باشيد اونو آگاهانه در وجودتون بپذيريد تا يه روز شاهد پرواز و شکوفاييش باشيد.
فقط يه سري مراقبت ها، ضروريه براي اينکه اين "فرصت" خوب تبديل به يه "تهديد" نشه.
اگه حواستون به اون مراقبت هاي ويژه باشه بقيه ش حلّه...
يا علي!!!!