برف كه مي بارد ،‌ لاي همين سپيدي ها محو مي شوي
وقتي برف همه ردپاهاي بودنت را مي پوشاند تا مسير رفتنت هم گم شود ، آنگاه كه آخرين نگاهم را بدرقه راهت مي كنم و تو را به خاطرات يخ زده ام مي سپارم
از حرارت نگاهم فاصله ها ذوب مي شود
قطره قطره از سرانگشتان سرمازده خاطره هايم مي چكي
حرارت لبخندت دشت اميدواري است كه سبز مي شود
و من در آغوش دشت ها گم ميشوم
اين شروع يك آغاز است . . .

سلام
زيبا بود و شاعرانه درست به اندازه وسعت دل دريايي ات
خروش موجها را نمي شنوي ؟!