سلام .خيلي ممنون از تبريكتون.بله بايد چيزي بنويسم.

سلام...بفرماييد خونه خودتونه...موافقم:)

سلام.خيلي خوش اومدين.يه جور بي حسي توام با حس.اين يعني هرچي که تو نوشته هست رو لمس کردين.جاذبه اش از نوع گرانشي نيست که همه چيز رو جذب کنه از نوع مغناطيسه که فقط بعضي جنس ها روجذب ميکنه.ممنون از توجهتون

سلام..ممنون از همراهيتون شاعر...نگاه شما لطف خاصي به كلمات اينجا ميده...اميدوارم هوايي پر از اكسيژن خالص يهو از بالا تو زنديگتون خالي بشه...كمرنگ شدن با تمام بديهايي كه داره هنوزم بهتر از نبودنه

سلام...اميدوارم ديگه تجربه نکنيد

خيلي خيلي زيبا بود..ممنون از لطفتون...خورشيد را گذاشته ميخواهد با اتکا به ساعت شماطه دار خويش بيچاره خلق را متقاعد کند که شب از نيمه هم هنوز برنگذشته است..شاملو

خواهش ميکنم

سلام به شما...معلومه كه اين متن رو خودم نوشتم..يعني بهم نمياد؟...باشه يه كمي توضيح ميدم..بذاريد با يك مثال شروع كنم..خداوند سيستم عصبي ما آدما رو طوري طراحي كرده كه اگه جايي از بدنمون مشكلي باشه احساس درد ميكنيم..و اين درد به ما ميگه كه بايد به فكر چاره باشيم...درسته كه درد كشيدن خيلي براي ما آدما سخته ولي تا اين حس رو نداشته باشيم نميفهميم مثلآ دستمون رو يه جاي داغ گذاشتيم و بايد سريع برش داريم..دردها هم خودشون باهم فرق دارند ..كسي كه يه كمي دستش درد ميكنه خيلي فرق ميكنه با كسي كه درد زايمان رو داره تحمل ميكنه..اما وقتي حادثه خيلي بزرگ ميشه و اتفاق طوري هست كه از آستانه ي تحمل ما آدما خارج ميشه بدن ما به سرعت بيهوش ميشه..اين بيهوشي يه لطف بزرگه از طرف خداوند..مثل كسي كه تصادف هولناكي ميكنه و بيهوش ميشه ..اين كمك رو خداوند به ماميكنه تا از شدت درد قالب تهي نكنيم و به جاي اون فقط براي مدتي بيهوش باشيم..حالا شما اين مثال رو تعميم بدين به دردهاي روحي..به يه آدمي كه فشار روحيش اونقدر زياد شده كه دچار حالتي شبيه بيهوشي روحي ميشه..اين ادم هيچي حس نميكنه اما ميدونه داغونه..فرق ميكنه با يه آدمي كه از سرِبي خيالي و بطور ارادي و آگاهانه خودش رو به بيخيالي زده پس شدت حوادث تاثيرگذار بر روح آدما ممكنه گاهي اونقدر زياد و وسيع باشه كه آدم رو توي يه گيجي و خلسه ببره...

سلام..خيلي لطف کردين که دوباره با دقت خوندين... خيلي ازتون تشکر ميکنم بخاطر وقتي که گذاشتين...نظرتون بينهايت برام محترمه و اميدوارم باز هم خواننده ي مطالب اينجا باشيد...گاهي وقتها ايراد از نويسنده است که درونياتش رو نميتونه خوب منتقل کنه

باهاتون موافقم....من با تو هيچوقت به ساحل نميرسم

سلام...تعبيرتون از نوشته ي من باعث شد به طور تاکيد آميزي ازتون بخوام که يه بار ديگه متن رو بخونيد...منتظر کامنت بعديتون هستم

خستگي گذر از بيابان....همينکه ميدوني از بيابان گذشتي خودش خستگيتون رو درمياره...گاهي آدم دوس داره سرشو بکوبه به ديوار...اما توي جزيره ي دورافتاده ديوار گير نمياد که...مسئله ي اصلي اينجا اينه که هيشکي دوروبرت نباشه اما نتوني گريه کني