غیرت مه آلود

ای پنجره مثل اینکه کاری داری                                     بر شیشه غبار آشکاری داری

یا باز هوای مه گرفته ی با غیرت                                 فهمیده که با ماه قراری داری

شعر از امید

متولد پاییز

ومن برهنه بر روی گدازه های کلامت ذوب میشوم و حل میشوم در سنگهای مذاب کلماتت و آمیخته میشوم آنقدر که هیچ زمین شناسی فسیل احساس مرا از لا بلای این دامنه ی آزرین و تاقدیس های متکسر کلامت نتواند تشخیص دهد....و باز من ، یک متولد پاییز که هنوز از انجماد تابستان جان سالم به در نبرده پهن میشود بر زمین و میلرزد و جاروب جاروب خون بالا می اورد روی سنگفرشهای زرد شده و بی رمق این کوچه های پرت و خیابان های کم حوصله ...و این مردم کم حوصله......زندگی اصلآ همان راننده تاکسی است که هی بلند فریاد میزند چمران یک نفر...و شاید ...و کاش یک نفر ...کاش یک نفر میان اینهمه ازدحام میفهمید که بعضی چیزها را نه در کوچه و خیابان بلکه در زندگی هم نمیتوان محدود کرد !!!من میدانم اینبار از پریشانی هم گذشته ام و چیزی در حد آشفتگی...نه که آشفته بازار مثل همین بازار جمعه که عشق را در بعداز ظهر آن به حراج میگذراند...نه...از جنس آشفتگی دریا که هی ماهی ها از ساحل فرار میکنند در موج غرق میشوند و میدانند موج خائنانه بدست ساحلشان میسپارد...از همین دست...
تا اطلاع ثانوی نفس میکشیم!!!
امید



کلمات کلیدی :

تکامل معکوس

بچه که بودم چقدر به تو نزدیک بودم....و حالا که بزرگ شدم هرچه به تو نزدیک تر میشوم غریب تر میشوم....
بچه که بودم وقتی به پدرم نگاه میکردم متوجه میشدم که اون خیلی جوانه .....و تو همون بچگی هم حس میکردم که انگار پدرم هم هنوز باید بزرگ بشه......اما یهو پیر شد....در عرض چهار سال ...و من فهمیدم که سالها همه شون مساوی نیستند.....و فقط توی علم فیزیک هست که از ثانیه ی اول تا دوم همون فاصله هست که از دوم تا سوم...
بچه که بودم فکر میکردم شب برای خواب ساخته شده و روز برای بیداری...اما الان که بزرگ شدم فهمیدم شب برای بیداری ساخته شده ......فقط برای بیداری
بچه که بودم دوس داشتم پزشک جراح بشم ولی بزرگ که شدم وقتی برای آزمایش خون چند قطره خون از من گرفتن تقریبآ داشتم بیهوش میشدم
بچه که بودم فکر میکردم همه ی دنیا فقط برای من ساخته شده ولی الان باید خیلی بزرگ باشم تا بفهمم که همه ی دنیا فقط برای من ساخته شده!!!!!




کلمات کلیدی :

دزفول

محصول ! در آرزوی اکسیژن بود
سلول ! در آرزوی اکسیژن بود
ای موشک و دود یادتان می آید؟
دزفول ! در آرزوی اکسیژن بود

شعر از امید

امید

سرد است چقدر باد این تابستان
یارب عجب از نهاد این تابستان

ای سبزترین درخت خوابت نبرد
از طعنه ی انجماد این تابستان

تا کوری چشم زخم پاییز بمان
در ذلت ان یکاد این تابستان

از بستنی گونه ی من باز ستان
با آن لب داغ داد این تابستان

یک جشن برای زنده ماندنت میگیرم
من باشم و تو  و یاد این تابستان

در کشتنت ای اشک تبانی کردند
خورشید و انسداد این تابستان

                                                                                              ((شعر از امید))