قیامت و قدر

شباهت های شب قدر با روز قیامت رو بگید..........

حالا تفاوتهای شب قدر با روز قیامت رو بگید. ......

امشب من با علی اکبر میرم در خانه اش

از همتون التماس دعا. ...همتون.....التماس

یک کشف بزرگ

....امشب یک نکته ی اساسی و مهم را با همه ی وجود فهمیدم....و به یک کشف بزرگ دست یافتم  که من را در حجم با شکوه و عمیق و بی نهایت خودش فرو برد و در لحظه ها به سلاح قدرتمندی مسلحم کرد...رهاتر و بی قید بند تر از همیشه شدم...مثل کسی که همه ی کینه ها و دشمنی ها و ترسها و اضطراب ها و دلهره ها و غصه ها و دلواپسی ها را گذاشته است جایی و بدون همه ی آنها به یک مسافرت دور رفته

امشب فهمیدم و کشف کردم بزرگ ترین و سهمگین ترین و وحشتناک ترین و مهیب ترین و غیرقابل تحمل ترین و طولانی ترین و غم انگیز ترین و رعب آور ترین مشکلی که میتواند در جهان هستی وجود داشته باشد این است که پشت پرده ی جهان هستی تهی از یک آگاهی و دانایی مطلق باشد....تهی از کسی بنام خداوند.....و بعد بسرعت نتیجه گرفتم که هر اتفاق دیگری در عالم هرچند که مهیب باشد کوچکتر و بسیار پیش پا افتاده تر از این اتفاق خواهد بود و بعد باز هم بسرعت نتیجه گرفتم که دلگرم کننده ترین و آرامش بخش ترین و قوی ترین و قدرت دهنده ترین و شعف انگیز ترین و سکرآور ترین و بهترین اتفاقی که در هستی میتواند انسان و همه ی موجودات عالم رو تا این حد تحت تاثیر قدرت عمیق خودش قرار  بدهد این است که یک آگاهی مطلق و رحمت بی کران و خالق و مدبر زنده و شنوا و بینایی پشت پرده ی خلقت وجود داشته باشه بنام خداوند.....و نتیجه گرفتم ...و به سرعت نتیجه گرفتم. . که با وجود این هر اتفاقی که در عالم بیفتد وقتی کسی هست وقتی او هست کوچک و محو شونده خواهد بود

من امشب ازین کشف بزرگ بشدت سرمستم

گلایه

آسمان دیشب نمک پاشید بر زخم کویر

هرچه باران داشت در حلقوم اقیانوس ریخت

امید.....

قفسه ی من

می نشینم روی صندلی...خانه خالی است...اتاق خالی تر...چند فکر مزاحم
دائمآ توی کله ام رژه میروند...میریزمشان توی صفحه ی دفتر و راه حل اجمالی
هر کدامشان را مینویسم توی صفحه ی روبرویش...با شماره....شماره 1.امروز

 فردا  فلانی برای ضمانت وام اش با من تماس میگیرد و درخواست چک میکند

...روبروی اش...شماره 1.باید با احترام به ازاء ضمانت وامش سفته دریافت کنم

..نباید پایم گیر باشد..شاید فردا خواستم بروم یک جایی..نباید گیر یک چک باشم

که مال خودم نیست و معلوم هم نیست طرف بتواند پرداختش کند یا نه...البته از

کلمه ی (نباید)به بعد را توی دفتر ننوشتم....تا شماره هفت نوشتم ...فکر کنم

هشت را هم نوشتم..فقط عددش را..ولی برایش مطلبی ننوشتم...بعد ذهنم آزاد

شد..من همیشه وقتی افکارم روی هم تلمبار میشوند خالیشان میکنم توی کاغذ
و با خودم به این طرف و آنطرف نمیبرمشان...

یک نفس نیمه عمیق میکشم یعنی دمش عمیق نیست فقط بازدمش عمیق است

..بعد برمیگردم ونگاه میکنم به قفسه ی کتابهای پشت سرم....از وسط ردیف سوم

شروع میکنم و به ترتیب از راست به چپ موضوع هرکدامشان را میخوانم...با خواندن

موضوع انگار همه ی کتاب مثل یک سطل آب روی سرم خالی میشودکه طعم آن

موضوع را دارد...دیوان پروین اعتصامی...طعم خنک  نعناع دارد...هبوط در کویر...طعم قهوه

.....دموکراسی یا دمو قراضه.با طعم پرتقال....بعد چشمهام قفل میشوند روی یک

موضوع..آزادیِ بندگی،هدف زندگی......کلی نگاه کلماتش میکنم..بدون اینکه از

قفسه بیرونش بیاورم...آرامش خاصی به قلبم نازل میشود...چند کتاب کوچک

جلو اسم نویسنده را گرفته است...روی صندلی نیم خیز میشوم و بدون بلند

شدن با سختی با نوک انگشت کتابهای کوچک را کنار میزنم ..بعد اسم نویسنده

را می بینم...استاد شهید مرتضی مطهری....تلفنم زنگ میخورد..ناظر کار اداره ی

برق شهرستان است.تاکید میکند فلان پروژه را باید حتمآ تا فردا تمام کنیم...

میگوید از استان پیگیر ماجرا هستند..میگوید قرار است بازدید کننده هم

بفرستند...بعد چند تا از نقصهای کار را برای بار سوم یا چهارم تکرار میکند

و انگار نگرانی کل عالم روی دلش ریخته و فقط به دست من برطرف میشود

..خوب به حرفهایش گوش میدهم ..میگویم..نگران نباش...تا فردا کار را تمام

میکنیم...و با یک کلمه ی چشم مهندس خیالش را راحت تر میکنم...

مکالمه ی تقریبآ یکطرفه مان تمام میشود..دوباره برمی گردم و نگاه

به قفسه ی کتابها میکنم.بعضی وقتها که وقت خواندن کتاب را ندارم

با نگاه کردن به قفسه ی کتابها خودم را قانع میکنم...راه حل بدی نیست....

الان یاد شعری افتادم...نشسته اند هزاران کتاب در قفسه...زبون و ساکت

و پر اضطراب درقفسه...کتاب فلسفه با ژست عالمانه ی پوچ..نشسته محکم و حاضر جواب در
قفسه...نشسته اند دو زانو کتابهای دعا...هزار وعده ی نا مستجاب در قفسه.... 

....

............
....

تلفنم زنگ میخورد...همکارم است...کارهای فردا را برایش توضیح میدهم.

.با جملات خیلی خیلی کوتاه و خلاصه ای...انگار دارم برای کسی

تلگراف میزنم...میخواهد برای مشکلات کار چند موضوع را مطرح کند..

اما مطرح نمیکند...شاید بخاطر نوع حرف زدن من ..قطع میکنم

افکار توی کاغذ میخواهند به مغزم نفوذ کنند..بر میگردم و درست

نگاهم قفل میشود ته کتابی از ردیف سوم :آزادی بندگی،هدف زندگی...چند کتاب کوچک جلو اسم
نویسنده اش را گرفته است...تلفنم زنگ میخورد.......

بی حسی

..............
...
درد را گم کرده ام...ردپایش روی شانه هایم...در قفسه ی سینه ام..روی شقیقه ام...در دستهام..بازوهام مانده است ....اما بکلی رهایم کرده است...مینشینم روی صندلی و زل میزنم به روبرو..به هیچ..هیچ نمیبینم...گوشهایم فقط صداها را میشنوند و به هیچکدامشان گوش نمیدهند...بی حس شده ام.....خودم را حس نمیکنم...سرم از همه بیشتر.....خیلی بیشتر از انگشتهام بی حس شده است...چقدر حس بدی است..بی حسی...درد که بود بهتر بود...بین شانه هام منتشر میشد ...بعد می آمد و روی بازوهام لم میداد  و تا ته انگشتهام دراز میکشید ...بعد با کف دستهام صورتم را میگرفتم و آرام گردنم را به سمت پایین خم میکردم و بطور دلچسبی خودم را حس میکردم...
خودم را حس میکردم..........
گیر کرده ام توی یک بی حسی مزمن و خطرناک...درد نعمت بود...نعمت خوبی بود

هرچه قدر هم که ناتوان و ضعیف میشدم درد مرا روی شانه اش میگذاشت و می برد سمت یک حرارت عجیب ...حرارتی از جنس دعا..از جنس نیایش
.
.
بی حسی حس بدی است .....
بدجور دنبالش میگردم...درد...دعا...نیایش...
بی حسی بد است..خیلی بد است